q

 جملات شرطی:

جملۀ شرطی جمله ای است که در زبان فارسی معمولاً با کلمۀ “اگر” و در انگلیسی با if و یا کلماتی که به این معنی باشند، آغاز می شود. هر جملۀ شرطی از دو قسمت تشکیل می شود: سؤال شرط (if Clause) و جواب یا جزای شرط (the answer). قسمت سؤال شرط را Subordinate Clause و جزای شرط را Principle Clause و یا Main Clause نیز می گویند. بطور کلی می توان گفت که انجام فعل جواب یا جزای شرط، رابطۀ کاملاً مستقیمی با انجام فعل سؤال شرط دارد.

مثال:

اگر زود حرکت می کردم، به قطار می رسیدم.

If I felt early, I should get the train.

در صورتی که سؤال شرط در آغاز جمله قرار گیرد، آن را به وسیلۀ علامت ویرگول (,)، از بقیۀ جمله جدا می کنند، ولی چنانچه سؤال شرط بعد از جواب در آید، نیازی به علامت ویرگول (کاما)، نمی باشد.

مثال:

به قطار می رسیدم اگر زود حرکت می کردم.

I should get the train If I felt early.

 

در زبان انگلیسی، سه نوع جملۀ شرطی وجود دارد:

 

آیندۀ ممکن:	Future- Possible:
حال غیر ممکن:	Present- Unreal:
گذشتۀ غیر ممکن:	Past-Unreal:

 

آیندۀ ممکن:

Future- Possible:

آیندۀ ممکن:

اگرجملۀ شرط، (If clause)، دارای فعل زمان حال ساده باشد، جملۀ دوم باید دارای زمان آیندۀ ساده ( شکل سادۀ فعل + will) باشد و این جمله را آیندۀ ممکن گویند.

مثال:

اگر او بیاید، به سینما خواهیم رفت.

If he comes, we will go to the cinema.

 

 

حال غیر ممکن:

Present- Unreal:

حال غیر ممکن:

اگر جملۀ شرط ، (If clause)، دارای فعل گذشته باشد، جملۀ دوم باید دارای فعل زمان آینده در گذشتۀ ساده (شکل سادۀ فعل +would ) باشد و این جمله را حال غیر ممکن گویند.

مثال:

 

اگر او می آمد، به سینما می رفتیم.

If he came, we would go to the cinema.

 

آیندۀ ممکن:

Future- Possible:

آیندۀ ممکن:

اگر جملۀ شرط، (If clause)، دارای فعل گذشتۀ کامل (ماضی بعید) باشد، جملۀ دوم باید دارای زمان آینده در گذشتۀ کامل (اسم مفعول فعل اصلی +would have) باشد و این جمله را گذشتۀ غیر ممکن نامند.

مثال:

اگر او آمده بود، ما به سینما می رفتیم.

If he had come, we would have gone to the cinema.

اگر جملۀ دوم شرطی دارای فعل زمان آیندۀ ساده، ( شکل سادۀ فعل+ will) باشد، فعل be در جملۀ if، به am,is,are تبدیل می شود.

مثال:

اگر او در میهمانی امشب باشد، من با کمال میل دعوت شما را خواهم پذیرفت.

If she is at the party tonight, I will accept your invitation by all means.

در صورتی که جملۀ دوم شرطی دارای فعل زمان آینده در گذشتۀ ساده (شکل سادۀ فعل + would) باشد، فعل be، در جملۀ if، برای تمام ضمایر فعل were می باشد.

مثال:

اگر من به جای شما بودم، به سینما نمی رفتم.	If I were you, I wouldn’t go to the cinema.
اگر ما به جای شما بودیم، به سینما نمی رفتیم.	If we were you, we wouldn’t go to the cinema.
اگر او به جای شما بود، به سینما نمی رفت.	If he were you, he wouldn’t go to the cinema.

اگر جملۀ دوم شرطی دارای یکی از افعال کمکی may, can, shall باشد، در آن جمله افعال will یا would به کار نمی رود، زیرا که may, can و shall جای فعل will و گذشتۀ آنها یعنی would, could و might جای  فعل would را می گیرند.

مثال:

اگر بتی بیاید، ما ممکن است درس بخوانیم.	If Betty comes, we may study.
اگر بتی می آمد، ما ممکن بود درس بخوانیم.	If Betty came, we might study.
اگر بتی آمده بود، ما ممکن بود درس بخوانیم.	If Betty had come, we might have studied.
اگر عجله کرده بودیم، به موقع می رسیدیم.	If we had hurried, we could have arrived on time.

اگر جملۀ دوم شرطی ، امری باشد، فعل آن تغییر نمی کند.

مثال:

اگر به آنجا می روی، برای من یک روزنامه بخر.

If you go there, buy me a newspaper.

 

منابع و مآخذی که در تهیه و تدوین بخش دستور زبان (گرامر) مورد استفاده قرار گرفته است

References: