q

 ضمایر اشاره:

ضمایر اشاره ضمایری هستند که برای اشاره به شخص یا چیزی به کار می روند. این ضمایر به دو دستۀ معین و نامعین تقسیم می شوند.

ضمایر اشارۀ معین:

Definite Demonstrative Pronouns:

ضمایر اشارۀ معین:

این ضمایر جانشین اسمهایی می شوند که صریحاً به آنها اشاره شده و از نظر شنونده معلوم و معین باشند وعبارتند از:

this, that, these, those, the former, the latter, one, ones, such, the same, none

مثال:

خانۀ شما بزرگتر ازاین است. (ضمیر اشاره)	Your house is larger than this.
این کتاب من است. (ضمیر اشاره)	This is my book.

درجملات فوق، کلمۀ this ضمیر اشاره است.

در صورتی که کلمات فوق قبل از اسم قرار گیرند، آنها را صفات اشاره گویند.

مثال:

این خانه، از خانۀ شما بزرگتر است.	This house is larger than yours.
این کتاب مال من است.	This book is mine.

در جملات فوق کلمۀ this صفت اشاره است.

موارد کاربرد ضمایر اشارۀ معین:

those، these، that، this

این ضمایر در زبان انگلیسی نقش مهمی از نظر جانشینی کلام بازی می کنند. ضمایر these و this به اولین اسم پیش از خود و ضمایر those و that به دومین اسم پیش از خود دلالت دارند.

مثال:

گوسفندها خیلی مفیدتر از شترها هستند. اینها (شترها) برای حمل بار،  مورد استفاده قرار می گیرند و آنها ، (گوسفندها) برای شیرشان مورد استفاده قرار می گیرند.

Sheep are more useful than camels. These (camels) are used for carrying loads and those (sheep) are used for their milk.

 the same، such، none

ضمیر none غالباً به جای اسامی جمع و گاهی اسامی مفرد به کار می رود.

مثال:

هیچکس جز دوستم بتی به میهمانی نمی رود.	None but my friend Betty goes to the party.
هیچکدام (آنها) به میهمانی نمی روند.	None go to the party.

ضمیر none در جملۀ اول به جای اسم مفرد به کار رفته است، در حالیکه ضمیر none در جملۀ دوم به جای اسم جمع به کار رفته است.

none در پاسخ منفی به کلمۀ پرسش how many ولی no one در جواب منفی به کلمۀ پرسشی who به کار می رود.

مثال:

چند تا تخم مرغ دارید؟ هیچ چی.	How many eggs have you got? None.
چه کسی غایب بود؟ هیچ کس.	Who was absent? No one.

ضمیر such به جای اسامی مفرد و جمع به کار می رود.

این پاداش من است.	Such is my reward.
اینها نتایج کار من می باشند.	Such are my results.

ضمیر the same را موقعی به کار می برند که از یک چیز یا یک شخص صحبتی کرده و بخواهند عطف به آن کرده و در عین حال به جای آن ضمیر به کار برند.

مثال:

هرچه او انجام می داد، بچه سعی می کرد همان کار را انجام دهد.

Whatever he did, the baby tried to do it the same.

ones، one، the latter، the former

هرگاه بخواهند که از دو شیء یا دو شخص که قبلاً بیان شده بار دیگر نامی ببرند، ضمیر the former را به جای اسم اول و the latter را به جای اسم دوم به کار می برند.

مثال:

علی و حسن دو برادر هستند، اولی (علی) باهوش است و دومی (حسن) تنبل است.

Ali and Hassan are two brothers, the former (Ali) is clever and the latter (Hassan) is lazy.

 می توان به جای دو ضمیر فوق از ضمایر that و this استفاده نمود. البته با توجه به این نکته که this به جای the latter و that به جای the former به کار می رود. به عنوان مثال جملۀ بالا به صورت جملۀ زیر نوشته می شود.

علی و حسن دو برادر هستند، اولی (علی) باهوش است و دومی (حسن) تنبل است.

Ali and Hassan are two brothers, this (Hassan) is lazy and that (Ali) is clever.

one ضمیری است به جای اسم مفرد و ones به جای اسامی جمع. این دو ضمیر صرفاً جای اسامی قابل شمارش را می گیرند.

مثال:

آن ساعت مال دوست من ولی این یکی (ساعت) مال من است.	That watch is my friend’s, but this one (watch) is mine.
او دو گربۀ سیاه و سه گربۀ سفید دارد.	She has two black cats and three white ones.

 

 دو ضمیر فوق غالباً با صفت همراهند.

ضمایر اشارۀ نامعین:

:Indefinite Demonstrative Pronouns

ضمایر اشارۀ نامعین:

ضمایر اشارۀ نا معین ضمایری هستند که جانشین اسمهای نامعین و نا معلوم می شوند و باید آنها را از مفهوم کلام دریافت. این ضمایر عبارتند از:

one, everyone, you, they, we

 one موقعی که شخص مبهم است، به معنی هر کس به کار می رود.

مثال:

هرکس باید بکوشد که شرایط زندگی را بهبود بخشد.

One should do one’s best to improve the conditions of life.

 درصورتی که بخواهند حالت ملکی one را برسانند، از one’s استفاده می کنند. (مثال فوق)

 everyone یا everybody به معنی (هرکس یا کسی )

از گروه ضمایر اشاره نامعین محسوب می شوند.

مثال:

هرکس باید در موعد معین در جلسه حضور بهمرساند.

Everyone must attend the meeting in due time.

you، we، they

ضمیر they گاهی به جای افرادی قرار می گیرد که به صورت غیر مستقیم و مبهم به مطلب و یا مطالبی اشاره می کنند.

مثال:

می گویند که او شخص نادرستی است.

They say that he is a dishonest man.

ضمیر we هم گاهی در معنی خود نبوده و به اشخاص نا معین اشاره می کند.

مثال:

انسان گاهی دروغ می گوید و علت آن را نمی داند.

We sometimes tell a lie and don’t know the reason.

ضمیر you نیز در این حال به معنی واقعی خود نیست و به جای شخص مبهم به کار می رود.

مثال:

شخص گاهی احساس سعادت و گاهی احساس بدبختی می کند.

You sometimes feel happy and sometimes unfortunate.

 گاهی اگر به دلایلی نخواهند از اسم یا اسامی واقعی نام ببرند از ضمیر they استفاده می کنند.

مثال:

قول دادند واقعیت را عنوان کنند.

They promised to tell the truth.

 

برای مطالعۀ انواع ضمیر، می توانید بر روی لینک های زیر کلیک نمایید.

ضمایر شخصی: ضمایر فاعلی و ضمایر مفعولی:	Personal Pronouns :Subjective Pronouns and Objective Pronouns:
ضمایر انعکاسی و تأکیدی:	Reflexive and Emphatic Pronouns:
ضمایر ملکی و صفات ملکی:	Possessive Pronouns and Possessive Adjectives:
ضمایر اشاره:	Demonstrative pronouns:
ضمایر موصولی:	Relative Pronouns:
ضمایر استفهامی:	Interrogative Pronouns:
ضمایر مبهم یا نا معین:	Indefinite Pronouns:

 

 

منابع و مآخذی که در تهیه و تدوین بخش دستور زبان (گرامر) مورد استفاده قرار گرفته است:

References: