وجه امری

q

وجه امری:

بیان عملی به صورت خواهش، تقاضا، پند و اندرز، التماس و دعا، امر واقعی است.

 

برای ساختن وجه امری کافی است از مصدر ساده فعل (مصدر بدون to فعل ) استفاده شود.

مثال:

بنویس.

.Write

برو.

.Go

فعل امر واقعی در دوم شخص مفرد و جمع است.

برای ساختن امر منفی کافی است Don’t را قبل از مصدر ساده به کار بریم.

مثال:

بیرون نرو.

Don’t go out.

برای تأکید در شکل امر مثبت، از do در ابتداء جمله استفاده می کنند.

مثال:

سعی کن.

Do try.

چنانچه گفته شد، امر واقعی در دوم شخص است. در سایر اشخاص برای ساختن فعل امر، از فعل let استفاده می کنند. سپس ضمیر مفعولی و بالاخره مصدر بدون to به کار می برند.

مثال:

بخوریم.	Let us eat.	بخورم.	Let me eat.
بخورید. (امر واقعی)	Eat.	بخور. (امر واقعی)	Eat.
بخورند.	Let them eat.	بخورد.	Let him eat.

منفی حالت فوق، به شکل زیر می باشد:

نخورد.

Let him not eat.

نخورم

Let me not eat.

موارد کاربرد وجه امری:

چنانچه قبلاً گفته شد، فعل امر برای بیان منظورهای مختلف از قبیل خواهش و تقاضا، پند و اندرز، التماس و دعا، و بالاخره برای امر واقعی به کار می رود.

خواهش و تقاضا، با افزودن کلمۀ please در اول یا آخر جملۀ امری و یا اضافه کردن shall we، shall I یا will you در آخر جملۀ امری صورت می گیرد.

مثال:

لطفاً قدری شکر بده.

Pass me some sugar, please.

برای بیان پند و اندرز.

مثال:

پولت را هدر مکن.

Don’t waste your money.

برای بیان التماس و یا دعا.

مثال:

خدایا، کمکم کن.

Help me, God.

برای بیان امر واقعی.

بچه ها، ساکت باشید.	Be quiet, children.
فعال باشید.	Be active.
تکالیفتان را با دقت انجام دهید.	Do your homework carefully.

 

 

منابع و مآخذی که در تهیه و تدوین بخش دستور زبان (گرامر) مورد استفاده قرار گرفته است:

References: